W dniu 14  listopada 2018 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że ustawa znosząca górny limit składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe jest niezgodna z zasadą działania organów władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa tj. z art. 7 Konstytucji.

W dniu dzisiejszym (24 lipca 2015 r.) Senat przyjął bez poprawek uchwalony przez Sejm projekt nowelizacji Kodeksu pracy w zakresie m.in. umów o pracę na czas określony. Nowelizacja czeka obecnie na podpis Prezydenta. Przepisy wejdą w życie po upływie sześciu miesięcy od publikacji w Dzienniku Ustaw.

Zapraszamy do zapoznania się z Legal Alertem poświęconym powyższym zmianom i ich wpływowi na zawarte umowy o pracę na czas określony.

Zgodnie z art. 30 § 4 kp w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie umowy. Często prawidłowe sfomułowanie przyczyny wypowiedzenia nastręcza w praktyce wielu trudności. Chcąc rozstać się z pracownikiem, wielu pracodawców decyduje się na podanie „restrukturyzacji zatrudnienia” albo konkretniej „likwidacji stanowiska pracy” jako przyczyny zakończenia współpracy. Panuje dość powszechne przekonanie, że są to najłatwiejsze do zastosowania przyczyny wypowiedzenia, które jednocześnie są neutralne dla pracownika, ponieważ nie stawiają go w niekorzystnym świetle.

W ostatnich miesiącach Sąd Najwyższy wydał dwa orzeczenia, w których odniósł się do kwestii obowiązywania zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy w przypadku przejścia zakładu pracy w trybie art. 23¹ k.p., a mianowicie wyrok z dnia 11 lutego 2015 r. (sygn. akt I PK 123/14) oraz uchwała z dnia 6 maja 2015 r. (sygn. akt III PZP 2/15). W obu orzeczeniach Sąd Najwyższy orzekł, że art. 23¹§ 1 k.p. nie ma zastosowania do umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy (art. 101² § 1 k.p.), zawartej z poprzednim pracodawcą. W pierwszej ze spraw Sąd Najwyższy sporządził już pisemne uzasadnienie, warto więc przeanalizować zawartą w nim argumentację.

W dniu 19 lutego 2015 r. uzyskaliśmy korzystne orzeczenie Sądu Okręgowego w sprawie dotyczącej ustalania wysokości składki na ubezpieczenie wypadkowe w związku z połączeniem spółek i przejściem pracowników w trybie art. 23 (1) Kodeksu pracy.

Wiele pojęć z zakresu prawa pracy jest nieostrych, inne nie posiadają jednoznacznych definicji lub w ogóle nie są zdefiniowane w samym Kodeksie pracy. Rola doktryny i orzecznictwa jest bardzo istotna, jeśli chodzi o ich wykładnię. W związku z tym, że w okresie zimowym pracownikom zdarza się więcej wypadków w drodze do i z pracy, zapraszam do lektury krótkiej analizy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2014 r. (sygn. akt I UK 120/14), w którym Sąd rozważał problematykę wypadku przy pracy, podsumował orzecznictwo dotyczące tej kwestii i w sposób wyraźny określił zakres pozostawania pracownika w sferze interesów pracodawcy. Wszystko zaczęło się od wypadku, któremu uległa jedna z pracownic szkoły opuszczając miejsce swojej pracy.

W dniu 12 listopada 2014 r. Sąd Najwyższy wydał wyrok w sprawie o sygn. akt I UK 126/14. Rozstrzygnięcie dotyczyło odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne od wynagrodzeń otrzymywanych przez członków zarządu spółki akcyjnej, zatrudnionych na podstawie tzw. kontraktu menadżerskiego zawartego ze spółką w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez menadżerów.

We wrześniu 2014 r. Sąd Najwyższy wydał orzeczenie dotyczące zagadnienia, które często występuje w praktyce i nierzadko sprawia trudności pracodawcom. Chodzi o umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy oraz sposób ustalania odszkodowania należnego pracownikowi z tytułu obowiązywania takiego zakazu. Z uwagi na potencjalne ryzyko sporu z były pracownikiem, dotyczącego sposobu obliczania odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji, warto wcześniej odpowiednio uregulować tę kwestię w klauzuli wprowadzającej zakaz konkurencji.

Na stronach Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej i Rządowego Centrum Legislacji ukazał się projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw wraz z uzasadnieniem, w związku z zapadłym w marcu tego roku wyrokiem TSUE w sprawie C-38/13. Zmiany zakładają w głównej mierze doprecyzowanie przepisów dotyczących umów o pracę na czas określony.

W okresie wypowiedzenia umowy o pracę, pracodawca może zobowiązać pracownika do wykorzystania przysługującego mu urlopu wypoczynkowego. Po wykorzystaniu urlopu, pracodawcy często zwalniają pracowników z obowiązku świadczenia pracy. Tego rodzaju decyzja powinna być poprzedzona dokładną analizą potrzeb pracodawcy, gdyż może się zdarzyć, że w okresie wypowiedzenia wystąpi zapotrzebowanie na pracę zwalnianego pracownika.